Niezależnie od sytuacji politycznej, lata 50. XX wieku w Polsce, to dalszy proces odbudowy po zniszczeniach spowodowanych II wojną światową. Jednym z podstawowych problemów, który pozostawał do rozwiązania, był rozwój budownictwa mieszkaniowego. W tym samym czasie w Europie popularność zyskiwał beton komórkowy. Pierwsze prototypowe zakłady stosujące produkcję w Polsce powstały na początku lat 50. – w Redzie (na licencji szwedzkiej firmy Ytong) oraz w Aleksandrowie Kujawskim (na licencji szwedzkiej firmy Siporex).

O uruchomieniu w Solcu Kujawskim zakładu produkującego betony lekkie zadecydowało głównie dogodne położenie komunikacyjne oraz swobodny dostęp do piasku – głównego surowca w produkcji elementów gazobetonowych. Produkcja miała opierać się na licencji firmy Siporex. W dniu 19 października 1954 roku, postawiony nad Wisłą Zakład Produkcji Elementów Budowlanych opuściły pierwsze produkty.

Do znaczącego wzrostu produkcji doszło w latach 70. XX w., kiedy to nastąpił rozwój  budownictwa  „z wielkiej płyty”. W latach 1954-1979 zakład, od początku lat 70. XX w. już jako „Solbet”, a od 1979 r. jako Przedsiębiorstwo Przemysłu Betonów „Prefabet”, wyprodukował ponad 5200 tys. metrów sześciennych wyrobów. Pracownicy oraz kierownictwo zakładu angażowali się także w inicjatywy związane z rozwojem Solca Kujawskiego. Do najważniejszych z nich należy wsparcie budowy Soleckiego Domu Kultury.

Koniec lat 80. XX w. i radykalne zmiany gospodarcze, które nastąpiły w naszym kraju, przyniosły załamanie kondycji finansowej „Prefabetu”. Nie doszło na szczęście do likwidacji przedsiębiorstwa. W latach 1991-1992 przekształcono Przedsiębiorstwo Przemysłu Betonów „Prefabet” w Przedsiębiorstwo „Solbet”, które istnieje do dziś.